Christian Grey- w czym tkwi fenomen?

Zdjęcie stąd

[UWAGA: Tekst może zawierać fragmenty fabuły, chociaż jej nie zdradza!]

Jak powiedziałam, tak zrobiłam.
Przeczytałam „Pięćdziesiąt twarzy Greya”. [Recenzja filmu TUTAJ] W 6 dni. 3 tomy. Na ten czas zaprzestałam spać (góra po 5 godzin), nie włączałam komputera, nie przeglądałam FB (wiem, też jestem w szoku!), zaniedbałam rodzinę i wpadłam w jakiś letarg.
Ponieważ nie pamiętam, żebym nad którąś lekturą tak mocno się zasępiała, odkładając swoje życie na bok, zastanawia mnie oczywiście w czym tkwi fenomen?!
Przeczytałam w swoim życiu tysiące książek, lepszych, gorszych, łatwiejszych i trudniejszych. Jedne mnie wciągały bardziej, inne mniej. Jednymi rzucałam w ścianę bo mi robiły pranie mózgu, nad innymi się śmiałam albo płakałam. A nad Greyem myślę… Jak to możliwe, że książka o patologicznym facecie rozpaliła tyle kobiet? Czy faktycznie pragniemy takich mężczyzn? Takich, którzy w imię naszego dobra kontrolują nas na każdym kroku, trzymają nas na krótkiej smyczy, są apodyktyczni, dyktujący warunki wszędzie- od łóżka, po ilość zjadanego pokarmu!? Takiego, który mimo przemian, które w nim zachodzą- nadal chce, żeby kobieta była uległa, nawet gdy nie jest typową Uległą?!
Jasne, że otoczka pana Greya zachwyca- nieziemsko bogaty, przystojny, z szerokim gestem (tym śmigłowcem albo pianinem też by mnie zachwycił. Za rejs na jachcie podziękuję ale gosposię i ochronę spełniającą każdą moją prośbę, wzięłabym w pakiecie bez chwili namysłu! No i to R8! Mmmm…).
W dobie walczenia kobiet o niezależność, „upantoflenia” (ale słowo fajne wymyśliłam) facetów i odchodzenia od modelu rodziny, w której mąż ma zawsze rację i tylko rację… ciekawe zjawisko! Więc czym mami Christian? Seksem? Fantazją? Tym, że rzuca się na swoja kobietę co wieczór i zawsze ma coś ciekawego w zanadrzu?!
Wątpię, żeby wszystkie kobiety zachwycone Greyem marzyły o tym, żeby je ktoś podwieszał pod sufitem i trzaskał biczem (mylę się?!) albo kazał klęczeć przy drzwiach i czekać z dłońmi na kolanach, pokornie przytakując na każdą jego zachciankę. Albo by biernie brać co daje w łóżku, nie mogąc ani razu wyrazić swoich upodobań (co prawda, narzekać nie było na co aleeee jednak, fajnie by było móc mieć jakieś zdanie!).
Zdecydowanie jest to niezwykle ciekawy fakt, że książka, którą krytykują seksuolodzy, psycholodzy, krytycy literaccy, media…tak bardzo przyciąga. Co prawda z wieloma opiniami totalnie się nie zgadzam, bo chyba każdy ma swój mózg i jak czytam, że Grey szkodzi życiu seksualnemu to śmiać mi się chce! Niby kobiety będą więcej oczekiwać od swoich partnerów a oni nie podołają czy jakoś tak to brzmiało…

Na pewno książka ta pomogła odświeżyć niejeden związek, bo nie da się jej przeczytać nie myśląc o seksie! Tylko niekoniecznie ma się ochotę tego wszystkiego testować. Tym samym demonizowanie Greyowego seksu mnie bawi. Bo w sumie poza pojedynczymi ostrzejszymi akcjami, co oni takiego nadzwyczajnego robią (myślę o seksie w ich związku a nie o tym co on sobie umyślał robić ze swoimi Uległymi)?! Wydaje mi się (a przynajmniej mam taką nadzieję), że większość par ma właśnie taki seks. Różnorodny. Co jest nadzwyczajnego w ich seksie? Łóżko, prysznic, wanna, krzesło, samochód, łąka. Trochę bardziej ekstremalnie- winda. Oooo i fortepian… Nie posiadam niestety ale to mi się podobałooooo! Jako, że scena w filmie, gdzie on gra a ona idzie opleciona prześcieradłem (chyba) jest moją ulubioną i w ogóle uważam, że jest to niezwykle sensualny instrument, to i ten seks zwrócił moją uwagę! Jednak to nie jest nic takiego mega nadwyrężającego wyobraźnie, by mówić, że Grey to zUo.
Fajne jest to, że on jej pokazuje (a przy okazji wszystkim czytelnikom), że seks jest czymś zupełnie naturalnym, gdzie nie ma miejsca na opory a króluje zaufanie i akceptacja. Ja tak to odebrałam i to uznaję za potrzebny przekaz!

Powszechnie pojawiają się opinie, że język jest mało wyrafinowany. No jest, co tu dużo mówić. Ale czytałam mnóstwo powieści polskich i zagranicznych autorek, w których był on na podobnym albo i gorszym poziomie. Tutaj nie bywam czepliwa. Nooo może to w kółko wtrącane „jęczę” doprowadzało mnie do szaleństwa! :)

Nie jest to literatura wyższych lotów ale o tym wiadomo i sięgając po tą książkę albo się na to godzisz albo nie!

Mnie osobiście najbardziej wkręcił wątek odkrywania kart- grzebanie w jego przeszłości, dowiadywanie się źródeł owych upodobań i problemów. Budowanie nowej relacji z Aną (jakże odmiennej od poprzednich). Przeplatanie tego z opisem niespodzianek jakie jej fundował i opieki jaką ją otacza, daje możliwość uznania go za ideał (zakładając, że zapominamy jakim jest/był „niegrzecznych chłopcem”). To taka trochę bajka, która w III części robi się nieco za słodka. Ale jak to w bajkach…

No właśnie to taka mieszanka tego, co kobiety lubią najbardziej- niegrzecznego chłopca, z nieporadnym, zranionym chłopcem, który ma gest i wygląd księcia z bajki. Ot, cała tajemnica Greya, który… chyba uwiódł również mnie!
Kobiety jednak lubią skomplikowanych facetów!

Ps. Na pytanie książka konta film odpowiem tak: film mi się podobał, książka też! Po przeczytaniu pierwszego tomu, wszystko mi pasowało w filmie. Po przeczytaniu kolejnych tomów, aktorzy grający w filmie przestali mi pasować do bohaterów!

Aaaaa i jeszcze dodam, że w tygodniu, gdy czytałam Greya, dołączyłam do grona ćwierćinteligentów, osób potrzebujących psychologa, nie mających rozumu, będących ograniczonymi umysłowo, bez gustu. Zostałam też sfrustrowaną kurą domową, względnie mamuśką, która musi się jarać seksem w książkach.
Przy moim oczytaniu, wykształceniu i osiągnięciach, jak również po szybkiej analizie życia osobistego- to naprawdę brzmi zabawnie!
Tym samym pozdrawiam wszystkich „ą”, „ę”, którzy z całą swoją wyższą kulturą i z szerokimi umysłami- w taki sposób wypowiadają się na forach i grupach książkowych! Trzeba być na prawdę mega inteligentem, żeby rościć sobie prawo do oceniania ludzi i oczerniania ich, jak również narzucania im swojego wielkiego gustu. Tak, to zdecydowanie wymaga czytania tylko mądrych książek. Ci, którym Grey ośmielił się podobać, są na to za głupi!