POST Z KATEGORII:

Najtrudniejsze rocznice mojego życia…

Najtrudniejsze rocznice mojego życia…

Co roku w połowie lutego następuje moje wielkie wyciszenie i wycofanie. Co roku w tym czasie przeżywam swoją wewnętrzną walkę. Bo boli nieco mniej, wspomnienia się zacierają, codzienność wyparła niewygodne uczucia i nie daje czasu by myśleć. A jednocześnie nadal nie uporałam się do końca z tym wszystkim co się wydarzyło. Nie sądzę bym kiedykolwiek pogodziła się z tym, że straciłam Syna. Nadal ciężko mi spokojnie przeżyć końcówkę lutego i ten stan trwa aż do 3 marca. Trochę dlatego, że czuje że tak powinno być. Że powinnam się wtedy zatrzymać, przywołać wspomnienia i wstrzymać szaloną gonitwę życia. Z każdym kolejnym rokiem wiem, że to już tylko moje. Wszyscy dookoła zdążyli zapomnieć, daty wypadły z głowy, mi samej czasami się myli kiedy to było, w którym roku, dniu. Tak jakbym doszła do punktu, w którym mózg chce być ode mnie mądrzejszy i mówi mi, że czas przestać wpisywać tą datę do kalendarza jako jedno z ważnych świąt w rodzinie. To sprawia, że pojawiają się wyrzuty sumienia. Bo przecież umarło mi dziecko. A ja już potrafię w rocznicę Jego śmierci normalnie funkcjonować. Owszem, na samą myśl napływają mi łzy do oczu. Smutek ogarnia całe moje ciało na wspomnienie tego jak siedem lat temu wyglądał ten dzień. Ale dzisiaj to już nie paraliżuje. Nie wiem czy to dobrze czy źle…

Najtrudniej gdy ktoś pyta „macie jakieś dzieci poza bliźniakami?”, „a to wy macie tylko te bliźniaki?”, „ile macie dzieci, dwoje?”. Wiecie, takie konkretne pytanie. Na „ile macie dzieci?”, odpowiadam „dwoje”, chociaż zawsze w mojej głowie jest myśl, że troje. Ale jak już ktoś pyta tak konkretnie, to zawsze mam chwilę zawahania. Bo dlaczego miałabym udawać, że Wiktora nie było? Nie wstydzę się go, nie chcę go pomijać, nie lubię udawać, że go nie ma. Bo jest. Urodziłam troje dzieci. Mam troje dzieci. Z tym, że jedno nie żyje. Jak powiem to na głos to muszę się zmierzyć z reakcją osoby, która usłyszała moją odpowiedź. Jedni nam współczują, inni podziwiają a jeszcze inni przeżywają mini załamanie nerwowe. I wtedy ja muszę się zmierzyć z ich chwilowym cierpieniem, zapewniać, że potrafię o tym rozmawiać, uspokajać że nie trzeba mnie przepraszać za pytanie, mówić że rozumiem. Ja naprawdę rozumiem i nigdy nie mam pretensji o to, że ktoś pyta. Czasami tylko nie wiem którą odpowiedź wybrać, żeby nie zawstydzić rozmówcy i pozostać w zgodzie ze sobą.

Siedem lat to bardzo dużo czasu. To wystarczająco dużo, by rozpocząć nowy rozdział i nauczyć się żyć zupełnie od nowa. To jednak za mało, żeby zupełnie przestać czuć. Niezależnie od tego jak głęboko upchniesz w siebie wspomnienia, one zawsze będą ci towarzyszyć. Mimo że są mniej wyraźne, to nadal głęboko tkwią w umyśle. W pewnym momencie jednak dociera się do momentu, w którym uznasz je za stałego towarzysza i nauczysz się, że w momencie gdy musisz się skupić, robisz coś ważnego, nie masz czasu na chwilę słabości, po prostu nie dopuszczasz tych myśli do siebie. Nauczysz się kontrolować swoje reakcje i nie wpuszczać tych emocji do codziennego życia. Pewnego dnia odkryjesz, że potrafisz sama zadecydować kiedy pozwolisz sobie na chwilę załamania. Po prostu sama sobie będziesz mówiła „nie teraz, chowaj się skąd wyłazisz, zajmę się tobą później”. Ja to opanowałam do perfekcji. Nie polecam zbyt długo przetrzymywać swoich smutków i zbyt długo powstrzymywać ich przed wybuchem. Zbyt duża kumulacja uderza później z siłą nie do opanowania.

Chciałabym, żebyście wiedzieli, że ja się nad sobą nie użalam. Jestem daleka od życia przeszłością czy umartwiania się. Zawsze powtarzam, że ważniejsi są ci, którzy zostali, niż ci, którzy odeszli. Bo tamtym już nie można pomóc. Na cmentarz mogę pójść jutro i żadna tragedia się nie wydarzy. Ale nie mogę Chłopców przytulić jutro, jeśli potrzebują mnie dzisiaj. Trzeba żyć, cieszyć się z tego co się ma i szanować każdy dzień. Dlatego nie pielęgnuję w Chłopcach poczucia, że muszą wiedzieć, pamiętać i biegać z ochotą na cmentarz. Dlatego też wszystkim wam mówię, żebyście się nie zatrzymywali. Nie rozdrapujcie starych ran. Przepracujcie to, co was boli i ruszajcie dalej. Mimo że nie do końca wiem czy to w porządku- ja dzisiaj żyję dalej. Być może nie jestem w pełni pogodzona z tym co było. Targają mną wyrzuty sumienia, że może powinnam bardziej cierpieć i pielęgnować w sobie to cierpienie. Być może chciałabym, żeby więcej osób pamiętało. Nadal mam w sobie takie dziwne myśli, że Wiktorkowi jest smutno, że tylko dla nas był ważny i że tylko my o nim myślimy. Być może nie mam świadomości tego, że to wcale nie jest prawda. Pewnie to tylko moje wyobrażenie, bo inni tak jak ja, mają swoje emocje głęboko schowane w sercu. Ale dzisiaj nie mam już tego ciśnienia. Nie chcę się sama biczować. Chcę się pogodzić ze wszystkim co mnie ukształtowało. Nawet gdy czuję ogrom wyrzutów sumienia to wiem, że tak jest zdrowiej. Życie jest tylko jedno i jest ono cholernie krótkie. Usiądźcie dzisiaj, pomyślcie o mnie, o tych wszystkich matkach, które straciły swoje dzieci, pomyślcie o tych dzieciach- jakie by dzisiaj były, co by mogły osiągnąć.  A później spójrzcie na swoje dzieci, na swoje życie i uśmiechnijcie się sami do siebie, dziękując za to co macie. Nawet jeśli nie zawsze jest różowo, nie zawsze macie powody do radości, to i tak macie sporo szczęścia. Ja też je mam. Mam dwoje wspaniałych dzieci, fajnego męża, jestem zdrowa. Brakuje nam tylko Wiktorka do kompletu szczęścia. Jednak dzisiaj wolę pamiętać jaki był cudowny, gdy jeszcze był. Niż drapać rany z dni, w których go już nie było.

2 komentarze
  1. Zwykła Matka

    Nie użalasz się, ale pamietasz i nigdy nie zapomnisz! Trzymaj się cieplutko :)

    Odpowiedz
  2. basia m

    Jesteś juz piórem w skrzydle anioła, lecisz nad białe chmur obłoki, a tu stoję, patrzę dookoła, wciąż przede mną te same widoki, i deszcz ten sam po policzku spływa, i słońce to samo wysusza łzy, tylko moj cień kogoś wciąż za rękę trzyma, ktoś wciąż jest przy mnie, choć nie oczami lecz sercem go widzę, to najpiękniejszy ten widok, bo juz tylko mój..

    Odpowiedz

Wyślij komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *