POST Z KATEGORII:

Nie chwal dziecka swego bo będzie pierdoła z niego!

Nie chwal dziecka swego bo będzie pierdoła z niego!

Metod wychowawczych jest mnóstwo. Podejść pedagogicznych również. Jedne zakładają „zimny chów”, inne zabraniają ingerować w rozwój dziecka, jeszcze inne każą go modelować.
Niedawno moja czytelniczka podesłała mi link do artykułu o jednym z założeń metody Montessori, która zakazuje chwalenia dzieci. Według tego co zrozumiałam, dziecka nie powinno się chwalić, ponieważ wtedy nie stara się ono zdobywać nowych umiejętności dla siebie, tylko dla pochwały. Podobno brak zachwytu z naszej strony, pozwala na wzmocnienie determinacji i wywołanie w dziecku zadowolenia z samego siebie, zupełnie niezależnego od naszego zadowolenia. Więc jeśli Jasiu pierwszy raz w swoim życiu ułoży wielką wieżę z klocków to ty jako rodzic masz to przemilczeć. Kamienna twarz, jakby nigdy nic. Jeśli pochwalisz to podetniesz dziecku skrzydła, bo ono już nie będzie się starać i następnym razem zrobi to tylko po to, żeby dostać brawa!
Podobno dziecko staje się interesowne i przestaje samodzielnie podejmować decyzje.
Początkowo zgłupiałam. Zaczęłam analizować. Może faktycznie ma to sens… W końcu dzisiejszy świat jest taki brutalny…

Zaraz po tym odwróciłam sytuację. Zobrazujmy to tak- narobiłaś się, upiekłaś mega super wielki tort. Pierwszy raz w życiu to robiłaś więc jesteś z siebie mega dumna! I teraz twoje otoczenie (mąż, dzieci, przyjaciele) słowem nawet nie powiedzą czy dobry, będą milczeć z kamienną twarzą bo uważają, że nie warto cię chwalić, żebyś nie myślała, że robisz to dla pochwał! Oczywiście w głębi duszy są zachwyceni ale udają, że tak nie jest. Super!! Mnie by chyba szlag trafił! I w nosie bym miałam, że mój mąż w środku pęka z dumy, jakby mi o tym nie powiedział!

No tak to trochę działa…

Dziecko odbiera świat poniekąd naszymi oczami, ono się odbija w naszych oczach i naprawdę chce, żeby mu mówić, że coś zrobiło dobrze! Tak jak chce wiedzieć, że jest kochane. Tak chce czuć, że coś robi dobrze, że podoba nam się jego nowy rysunek czy zdobycie nowych umiejętności. Moim zdaniem to raczej motywator a nie okaleczanie samodzielności.

Chwalić też trzeba umieć!

Oczywiście nie chodzi o to, żeby bić brawo i skakać pod sufit za każdym jego działaniem. Takie infantylne zachwycanie się każdą pierdołą faktycznie może działać negatywnie. Dlatego w chwaleniu również trzeba zachować umiar i wyważyć co powinno się dostrzegać i podkreślać a co po prostu należy uznać na normę i przemilczeć.

Jednak jeśli nasze dziecko osiągnęło nową umiejętność, wymagało to od niego wysiłku, cieszy się samo ze swojego sukcesu- to cieszmy się razem z nim! Powiedzmy „super to zrobiłeś, jestem z ciebie dumna”, pochwalmy „piękny rysunek, bardzo mi się podoba, że się postarałeś i nie wyjechałeś za linię”, podkreślmy wysiłek „widziałam jakie to było trudne ale dałeś radę”.

Niech te pochwały będą trafione w działanie, konkretne i podkreślające to co w danej sytuacji było najważniejsze.
Zamiast „och, jaki ty jesteś boski”, powiedz „świetnie sobie poradziłeś z tymi klockami”.
Jeśli dziecko pierwszy raz samo się ubrało, nie mów jak do idioty „ojej, mój ty cudowny, wspaniały, tutusiu malutki, słodziutki”. Powiedz „jesteś już taki duży, sam potrafisz się ubrać, jestem z ciebie dumna”.

Każdy człowiek chce być doceniany, chce by jego wysiłek był zauważany. Skoro ja lubię jak ktoś mnie chwali, to tym bardziej potrzebuje tego małe dziecko, które od nas czerpie informację o tym jaki jest i które jego działania są dobre. Nie warto mu tego odbierać!

Ja chwalę i chwalić będę. 

11205989_581288685346697_8759260639536293144_n

5 komentarzy
  1. Ola

    Zależy, co kto rozumie pod pojęciem pochwały. Wg mnie warto doceniać (wysiłek, nową umiejętność itd). A unikać zwrotów ze słówkiem „jesteś”. Bo takie zwroty powodują zaburzenie poczucia wartości. Założę sam buty=jestem fajny/samodzielny itd. Nie uda mi się założyć i co? Już nie jestem fajny? W szkole niestety bardzo szybko i łatwo przekłada się to na oceny:( Dostałeś 5? Wspaniale, ale jesteś mądry! A co, jak dostanie 2? Już nie jest mądry? Ano akurat mu się noga po prostu podwinęła… Dziecko jest wspaniałe, kochane bo jest jakie jest! Nie dlatego, że coś zrobiło! Baaardzo trudno taki balans zachować, utrzymać w dziecku naturalne poczucie własnej wartości i odróżnić je od poczucia możliwości. Nie chodzi o kamienną twarz. Raczej o balans: dostałeś 5? Brawo, dobrze ci poszło! Dostałeś 2? Ale rozumiesz to? Cóż, każdemu może czasem coś źle pójść. I tyle. To bardzo trudny temat i baaardzo ciężko ten balans złapać. Ale warto od najmłodszych lat dziecka, bo potem w szkole odbijają się wszelkie wcześniejsze pochwały i ochy i achy w sposób bardzo bolesny:(

    Odpowiedz
  2. Matka Antyterrorystka

    Ja chwalę ale staram się to robić mądrze. Nie ma tekstów typu jesteś najlepsza, robisz coś najlepiej itp. bo to może narobić problemów a później odkręcaj wszystko a z dziecka wariata rób. Każdy lubi być chwalony ;)

    Odpowiedz
  3. Angelika Booher

    To jest jedna z głównych rzeczy w metodzie Montessori, z którą się absolutnie nie mogę utożsamić, widziałam zastosowanie takiego podejścia w praktyce i czasami jest to niesamowicie sztuczne i oderwane od rzeczywistości. Całkowcie się z tobą zgadzam. Życie dostarcza tylu negatywnych komunikatów z każdej strony, że ja nie będę oszczędzać dobrych, pozytywnych słów, a już w szczególności moim dzieciom :)

    Odpowiedz
  4. Magdalena Rolnik

    Ja też chwalę dzieci. I będę chwalić. I już. Sama też lubię pochwały. I już :D

    Odpowiedz
  5. www.kilkuetatowamama.com

    Dla mnie madre pochwaly to jedna z podstaw wychowania. To takie wynagradzanie staran ale i tez rodzaj informacji zwrotnej. Dziecko musi wiedziec czy to co robi robi dobrze czy trzeba cos poprawic nad czyms jeszcze popracowac.

    Odpowiedz

Wyślij komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *