POST Z KATEGORII:

‚Sztywni’ rodzice to zmora dzieci

‚Sztywni’ rodzice to zmora dzieci

Doznałam olśnienia!
Zabraniamy dzieciom rzeczy, które sami kiedyś lubiliśmy. Dlaczego? Bo robią bałagan, brudzą, wydaje nam się to niebezpieczne, nieodpowiednie…

Widzę Mikołaja przy lustrze. Ewidentnie coś kombinuje, twarz przybliża… już widzę jak to lustro za chwilę będzie wyglądać! A przecież wczoraj je myłam… Już miałam otwierać buzie, już widzę że Mężu zamierza zareagować i nagle mówię:
– Też się tak lubiłam bawić w dzieciństwie. Chuchałyśmy z siostrą na lustro!
Olśnienie. Pokazuję Chłopakom jak zrobić parę na lustrze, naśladują. Wszyscy przez chwilę mamy ubaw. A przy okazji Miki ćwiczy wydech.

Takich sytuacji pewnie jest codziennie kilkanaście, tylko nie zawsze w porę się zreflektuję.

Kilka dni temu, Mężu przejął popołudniu Armię, ja wybyłam na pocztę i na zakupy. Jak zwykle w takiej sytuacji w ogóle się nie śpieszę, korzystając z czasu wolnego! Nagle pik- mms. Zdjęcie z aktualnej sytuacji w domu. Jedzą placki ziemniaczane ze śmietaną (te same, które były bleee gdy ja je proponowałam, nagle stały się mega pyszne, gdy daje je tata :) ).
Miki rzucił się do wylizywania talerza. Komentarz Chłopa – Też tak robiłem jak byłem mały.
– Ja też- odpowiadam!
I oboje się śmiejemy bo udało nam się powstrzymać pierwszy odruch upomnienia dziecka, że tak się nie powinno robić! Fakt, nie jest to najbardziej kulturalne zachowanie. Ale czy zawsze trzeba być kulturalnym?

IMG_3351

Pomyślcie jak często ograniczacie naturalną potrzebę eksploracji u dzieci? Z obawy, nadopiekuńczości, wygody?
Nie cierpię jak dzieciaki bałaganią, wkurza mnie gdy rozrzucają zabawki i wyrzucają z pudełek wszystko jak leci ot tak, bez powodu! To zachowanie uważam za niczemu niepotrzebne. Ale gdy tak jak ostatnio- dorwali się do rolki papieru toaletowego i przez dobrą godzinę byli zajęci rozrywaniem jej na najdrobniejsze kawałeczki- nie zareagowałam. Straty z tej zabawy wyniosły około 1 zł, frajdy było mnóstwo a do tego walory rozwojowe (ćwiczenie motoryki małej np.). Sprzątanie zajęło kilka minut- miotłą przejechałam po całym mieszkaniu (uwierzcie- skrawki były w każdym z pomieszczeń) i już!
Zmorą mojej pedanterii jest ciastolina! Chłopcy nie robią z niej żadnych ładnych ludzików, tylko drobnią na milion miniaturkowych kawałków, które migiem roznoszą do podłodze. Ale nauczyłam się z tym żyć-czekam aż podeschnie i wciągam do odkurzacza.
Jako dziecko lubiłam robić ciasto i bawić się mąką. Moja mama też musiała to znosić!

Mężu się denerwuje na Mikołaja, że on ciągle jest w ruchu. Nawet jak siedzi to „nie siedzi”, podskakuje, nogami wywija, kładzie się, obraca, siada, znowu nogi podnosi… Siedzieć obok niego to nieustanne ćwiczenie cierpliwości! Tak sobie rozmawiamy, że Miki jest taki ruchliwy, ma tyle energii, ciągle biega, skacze, fikołki robi (serio- pełne, myślę że ja takiego bym nie zrobił!), na głowie próbuje stawać, istny akrobata. Po czym po chwili dodaje – Ja też taki byłem.
Cóż… to czemu tu się dziwić?!

Tak samo z noszeniem kapci. Mamy zimne podłogi, jak zawsze latam w samych skarpetach, tutaj zakładam frottę bo marzną mi stopy. Niestety kapcie się mnie nie trzymają. Usiądę, zostawiam, nie wiem gdzie są. Znajdę, nałożę, znowu gdzieś zostawię… Mężu w ogóle nie cierpi kapci. Od dzieci jednak wymagamy, żeby je nosiły. Miki ma tak jak ja- ciągle swoje gdzieś zostawia. Ale nie walczę z tym odkąd się zorientowałam, że robi identycznie jak ja! Nakładam mu grubsze skarpety po prostu! Aleeee musiałam się sama przystopować i uświadomić sobie, że jestem taka sama więc nie mogę złościć się na niego, że tak robi!

Dlaczego drażni nas to, co właściwie jest nam tak bliskie i dobrze znane?! I kiedy zdążyliśmy wyzbyć się wewnętrznego dziecka, przez co zrobiliśmy się takimi „sztywniakami”?
Ja bym się chętnie tego dowiedziała i nie omieszkam poczytać więcej na ten temat :)
Na pewno warto z tym walczyć i pozwolić dzieciom na te drobne szaleństwa, które sami tak lubiliśmy, gdy byliśmy w ich wieku!

2 komentarze
  1. nesca

    Ja odkryłam w sobie straszną sztywniarę. Im chłopcy są więksi tym moja radość, spontaniczność i poczucie humoru, które dotąd były moim atutem, są mniejsze – a zastępuje je nadmierna bojaźliwość, pedantyzm i nerwowość. I bardzo mi się to nie podoba! Moje bliźniaki mają prawie 3 lata i też łapiemy się z moim mężulem na tym że strofujemy ich za czynności, które sami lubiliśmy robić w dzieciństwie – np. przeskakiwać przez progi, łączenia płyt na chodnikach itp., czy „brudzenie” lustra. Dom i tak jest w wiecznym nieładzie a ja zamiast bawić się z dzieciakami, jestem sfrustrowana ciągłym bałaganem i poczuciem, że idealna matka powinna mieć dom na błysk, że to wyznacznik kontroli i spełnienia w roli idealnej matki. I niby mam tego świadomość, że to bez sensu. Że dzieciaki muszą mieć luz, że broją, że biegają i skaczą. Tylko jak to w sobie zmienić i wyluzować, eh.

    Odpowiedz
  2. Magdalena Rolnik

    Jakiś czas temu uświadomiłam sobie straszną rzecz – uczę się cierpliwości na dzieciach. Straszne to, bo są królikami doświadczalnymi. Pierwsze dziecko było grzeczne, ułożone, nie bałaganiło, samo jadło, samo się ubierało…. A trzecie? No cóż, Jeśli ma ochotę rozsypać mąkę w kuchni na podłodze t rysować paluchami wzorki, a to oznacza dla mnie półgodziny względnego spokoju… to niech rozsypuje… Dlatego zaczęłam odpuszczać. I choć często mam ochotę po prostu wrzasnąć, to biorę głęboki wdech i… daję im luz. Niech się cieszą dzieciństwem :D

    Odpowiedz

Wyślij komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *