POST Z KATEGORII:

Związek dla dobra dziecka! Serio w to wierzysz?!

Związek dla dobra dziecka! Serio w to wierzysz?!

Jestem świeżo po rozmowie z kilkorgiem nastolatków. Młodych ludzi pełnych życia i pasji. Przybitych tym, co dzieje się w ich domu. Zimne wojny, olewanie się nawzajem, pozory, podchody, walki w białych rękawiczkach. Albo przeciwnie- ostre kłótnie, wzajemne wylewanie pomyj, wyżywanie się na otoczeniu za własne niepowodzenia i frustracje.
Ile jest takich rodzin? Ile jest nieszczęśliwych małżeństw? Ilu jest ludzi, żyjących w niewygodnych związkach, bo wydaje im się, że tak jest lepiej/łatwiej?!
Myślę, że bardzo wielu.
W każdym związku są kryzysy. Myślę, że każdy z nas ma czasami myśl „mam dość, chcę rozwodu”. Ale to są chwilowe załamania, gorsze dni, trudniejsze problemy, które pokonujemy i się nie rozwodzimy. Jednak zdarzają się takie sytuacje, gdy ludzie nie chcą ze sobą być. Miłość minęła, zauroczenie dawno przeszło, problemy dnia codziennego przerastają, para ze sobą nie rozmawia, o wszystko się do siebie czepiają. Dochodzi do momentu kiedy w zasadzie przestają się lubić.
Nic ich nie łączy. Nic…poza dzieckiem. Więc trwają. Udają.
Świetnie, gdy są chociaż dobrymi przyjaciółmi i ich relacje są przynajmniej poprawne. Gorzej, gdy sytuacja ma się odwrotnie.
Cóż… nie warto traktować dzieci jak wymówkę albo usprawiedliwienie swoich decyzji, bo one nie są głupie ani ślepe i nic się przed nimi nie ukryje.
Owszem, póki są małe, to pewnie zbyt wiele nie dostrzegą (zakładając, że nie dochodzi do kłótni na noże). Ale wraz z wiekiem ich świadomość wzrasta i ośmielę się postawić tezę, że wcale nie są szczęśliwe z faktu posiadania pozornie pełnej rodziny.
Jasne, nikt nie chce rozwodu własnych rodziców. Ale żadne dziecko nie chce patrzeć jak ich rodzice się nawzajem niszczą. Gra pozorów jest często gorsza od ostatecznych rozwiązań.
„Dziecko pójdzie na studia to się rozwiodę, nie chcę mu robić teraz zamieszania”- serio? Rozwiedziesz się? Czy znajdziesz kolejny powód dla wytłumaczenia swojego strachu? A do tej pory Twoje dziecko będzie patrzeć jak dajesz się poniżać albo jak twoja żona prowadzi drugie życie na boku lub twój mąż cię ignoruje i traktuje jak powietrze. Na pewno jest mu miło, gdy widzi nieszczęście wypisane na waszych twarzach.
„My mamy wygodny układ, ja mu piorę, sprzątam i gotuję, on mnie utrzymuje. Przecież dzieci powinny mieć pełną rodzinę”. No powinny-mieć przede wszystkim szczęśliwą mamę i tatę. A nie dwoje sfrustrowanych i zmęczonych sobą ludzi.

Dzieci widzą. Dzieci słyszą. Dzieci czują. Nie da się ich oszukać pozornym uśmiechem i zapewnieniem, że jest fajnie.
Starsze dzieciaki doskonale widzą gierki dorosłych, widzą kiedy mama płacze ukradkiem a tata szepcze do telefonu słodkie słówka komuś, kto mamą nie jest. Widzą, że rodzice nigdy nie rozmawiają, a wymiany zdań kończą się kłótnią. Obserwują, że mama z tatą się nie przytulają ani nie całują. Tego nie da się udawać. Nie da się udawać radości i szczęścia. A tym bardziej miłości. Nawet dla tak zwanego dobra dziecka.

Absolutnie nie jestem zwolennikiem rozpadania się małżeństw i podejmowania decyzji o rozstaniu przy najmniejszej kłótni. Jednak życie z kimś na siłę, dla pozornego szczęścia dzieci jest w mojej opinii błędem. Bo później te małe dzieci dorastają i mówią „mam w domu kwas”, „moi starzy ciągle się kłócą”, „moja mama jest nieszczęśliwa z moim tatą”, „lepiej jakby się rozwiedli ale mój tata nie zostawi mamy, bo jest mu tak wygodnie”, „wyprowadzę się jak tylko skończę 18 lat bo nie mogę już tego znieść”, „”mam dosyć słuchania ich awantur”, „po co oni są razem jak się tak nie cierpią?”.

Oni się nie rozwiedli bo myśleli, że zrobią tym krzywdę dziecku. A robią mu jeszcze większą, zmuszając do uczestniczenia w takim życiu.
Przykład idzie z góry. Jeśli chcesz, żeby Twój syn/córka byli szczęśliwi i potrafili ułożyć sobie życie z drugą osobą- zacznij od siebie. Jeśli chcesz, żeby Twój syn szanował swoją żonę- zacznij od siebie. Jeśli chcesz, żeby Twoja córka umiała walczyć o swoje szczęście- zacznij od siebie.
Szczęśliwa rodzina to nie pozorna rodzina. To prawdziwy, spokojny dom.
Czasami lepiej żeby były dwa osobne pełne miłości domy, niż jeden pełen nienawiści i pozorów.

12 komentarzy
  1. Janeczka

    Mi sie wydaje ze kazda taka sytuacja gdzie nie ma dwojki kochajacych sie rodzicow ( nawet jesli glownie milosc juz przeszla w przyjazn) jest zla. czy to udawanie malzenstwa dla dobra rodziny, czy rozwod czy samotne matki/ ojcowie. Ja bylam wychowywana przez samotna matke i od kolegow sie uczylam jak sie obchodzic jak rozmawiac z plcia meska bo wzoru nie mialam w domu zadnego. Moja mama tez nienawidzila i nienawidzi mezczyzn wiec to nie pomoglo w niczym.

    Odpowiedz
  2. ICADOO MONIKI

    Oj zgadzam się, tylko że zawsze jest pytanie czy to na pewno dobra decyzja, czy zrobiłem/łam wszystko żeby było lepiej? Decyzja o rozstaniu nigdy nie jest łatwą…

    Odpowiedz
  3. Agnieszka T.

    Też nie do końca się z Tobą zgadzam – ale po to jest ten blog – wymieniać opinie. Ja się rozwiodłam nie mając dzieci i dobrze wiem jaka to trauma. Ale gdybym miała dzieci zastanowiłabym się tysiąc razy i nie wiem czy bym to zrobiła. W ogóle nie wiem czy zrobiłabym to drugi raz. I nie dziwię się tym, którzy nie decydują się na ten krok. Mój tata rozwiódł się z moją mamą jak miałam 20 lat, moja siostra 22 ale mój brat miał 9. I mimo, że byłam już dorosła ale mieszkałam jeszcze z rodzicami bardzo to przeżywałam. A mój brat tym bardziej. I pamiętam ile trzeba było mu poświęcić uwagi żeby jakoś wynagrodzić mu brak ojca na co dzień. A potem wychodziły różne problemy emocjonalne, psychiczne, natręctwa itp. Więc nie generalizowałabym. Dla małych dzieci rozwód rodziców to jest straszne przeżycie i jeżeli rodzice decydują się być ze sobą przynajmniej do czasu jak dzieci podrosną bo są starsze i rzeczywiście prędzej to zrozumieją to myślę, że może dobrze robią. Robią to dla dobra dzieci. Bo nawet jeżeli się kłócą (które małżeństwa się nie kłócą) to są razem przy dziecku. Jeżeli są w stanie tak się poświęcić dla dzieci to nie można tego potępiać.

    Odpowiedz
    • Marta Skrzypiec

      Ja nie mówię, że rozwód jest dobry. Jest okropny, trudny i nie znam dziecka, które „przeszłoby” go bezboleśnie. Absolutnie nie propaguje takich rozwiązań. Jednak nie sądzę, żeby uczestniczenie w mega wojnach rodziców (nie mówię o takich zwykłych kłótniach) też nie jest dla dziecka obojętne. Nie chcę wyolbrzymiać ani generalizować ale załóżmy, że rodzina „a” się nie rozchodzi. Dwoje ludzi pozostaje ze sobą- w pakiecie nie sypiają razem, nie rozmawiają, wyzywają się nawzajem, ograniczają sobie finanse, zdradzają i inne. Ja nie pisałam absolutnie o rodzinach, w których jest szansa na rozejm. Ale o takich, które od lat żyją w takich toksycznych, pozorowanych związkach.

      Odpowiedz
  4. Matka Wygodna

    Napiszę tak, warto jednak dla dziecka spróbować być razem.
    Od taty starszaka odeszłam pierwszy raz, gdy młody miał rok. Wróciłam po 3 miesiącach, dla dobra dziecka. Podarowałam im w ten sposób jeszcze dwa lata wspólnego życia, wiedząc, że nasz związek nie przetrwa. Nie powiem, że były to dwa zmarnowane lata, bo pozwoliły mi na dokładne przemyślenie, co dalej z moim życiem, na przygotowanie się do usamodzielnienie. Znam związek, który rozpadł się jeszcze na etapie ciąży, przez trzy lata był batalią wojenną, a później nagle, wszystko obróciło się o 180 stopni. Dziś są szczęśliwym małżeństwem i pełną rodziną.
    Myślę, że jest to indywidualna kwestia podejścia do tematu i wzajemnych oczekiwań.
    Czasami takie rozstanie uświadamia ludziom, co tracą.
    Czasami jest przepustką do lepszego życia dla nich obu.
    Nie można generalizować….i chyba jednak trzeba to przeżyć, by zrozumieć jakie emocje wtedy kierują człowiekiem.

    Odpowiedz
    • Marta Skrzypiec

      A przez te 2 lata tworzyliscie wspólny, w miarę fajny dom czy się zarliscie o każde gówienko?
      Bo tu jest znaczącą różnica. Być ze sobą i próbować tworzyć fajny dom to sztuka godna pochwały ale być ze sobą dla samego bycia i urządzanie dziecku z tego tytułu koszmaru to moim zdaniem kaszana.
      Nie twierdzę, że trzeba się rozejsc zawsze gdy jest źle! Ale jeśli związek ma być tylko ze względu na dziecko a rzeczywistośc wygląda tak jak opowiedzieli mi moi rozmówcy to soryy- do mnie to nie trafia! Kłótnie, ponizanie się nawzajem, wyzywanie na dziecku… to nie jest dobre rozwiązanie.
      Ps. To że się nie rozwiodlam nie znaczy, że nie wiem o czym mówię. Poza tym również jestem dzieckiem.

      Odpowiedz
    • Matka Wygodna

      Tworzyliśmy spójny, fajny dom…tylko to było za mało, by się ze sobą zestarzeć.
      Wiesz tacy dobrzy kumple, to jednak nie miłość.
      U nas nie było kłótni, wrzasku, wojen.

      I masz rację, że gdy te złe aspekty dominują, to się w ogóle nie ma co zastanawiać, trzeba wiać.

      Odpowiedz
  5. Agnieszka B.

    Czy się z Tobą zgodzę? Kurczę, chyba nie do końca. Moi rodzice, gdy byłam nastolatką, bardzo długo mieli etap wzajemnego hejtu. Często się kłócili, ja przeżywałam, ojciec wyprowadził się do kochanki, którą sobie w międzyczasie znalazł, nie było go z nami chyba dwa lata… a potem wrócił. I mama go przyjęła. Wyobraź sobie, że od tamtej pory, a minęło chyba z siedem (?) lat i od tamtej pory jest między nimi bardzo dobrze. Może wzajemnie zrozumieli, że te kłótnie, nieporozumienia i wzajemne pretensje to droga donikąd. Tylko że teraz jesteśmy dorośli, mój brat i ja. Nigdy jednak nie powiem, że albo wte, albo we wte, bo łatwo jest mówić tylko komuś, kto żyje w dobrym związku. Te, w których się nie układa… no cóż, bywa różnie.

    Odpowiedz
    • Marta Skrzypiec

      Ale my tu mamy dwie różne sprawy. Ja to wiedzę tak- nie byli ze sobą do końca szczęśliwi i próbowali ułożyć sobie życie inaczej. A ze się okazało, że jednak najlepiej im jak są razem?! Tak bywa najczęściej :) Nie ma związku zero-jedynkowego. Zawsze dobrego albo złego. Jakbym ci opowiedziała jakie ja mialam kryzysy w swoim…to cud, że nie doszło do kilku rozwodów :) Ale my ze sobą jesteśmy bo chcieliśmy spróbować zrobić to dla siebie. Nie dlatego ze mamy dzieci. A mi chodzi bardziej o te pozorne związki, które nic nie robią żeby było lepiej albo gorzej.Albo w kktórych żadna ze stron nie widzi szans na przyszłość ale z obawy o dzieci trwają razem, niszcząc się nawzajem. W każdym domu są kryzysy i kłótnie. Kwestia tylko w ilu udajemy, że nic się nie dzieje a w ilu robi się cokolwiek, żeby było lepiej.
      Moje zdanie jest tu kwestią poboczna. Ale to co usłyszałam od rozmawiajacych ze mną młodych ludzi…czasami aż przykro się słucha :(

      Odpowiedz
    • Katarzyna Kubiczek

      Agnieszko, ale Twoi rodzice zrobili dokładnie to do czego nawołuje (to trochę za duże słowo, ale inne nie przychodzi mi do głowy) Marta – rozeszli się. Nie trwali w chorej relacji dla dobra dzieci. A to że później ich życie potoczyło się w ten sposób, że do siebie wrócili tworząc kompletny, fajny związek jest tematem na odrębną dyskusję.

      Odpowiedz
    • Agnieszka B.

      O proszę, nie patrzyłam na to w ten sposób. Może i macie rację, bo oceniacie z boku. I może faktycznie oni nie zeszli się dlatego, że dzieci (a przynajmniej nie tylko dlatego), w końcu ja byłam pełnoletnia, a mój brat prawie, tylko dlatego, że po prostu chcieli coś naprawić. Dałyście mi do myślenia :P

      Odpowiedz
  6. Matka Antyterrorystka

    Nic nowego nie napiszę…wszystko zostało już powiedziane :) tekst świetny.

    Odpowiedz

Wyślij komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *